تغییر نگرش در نسل هزاره نسبت به زندگی و کار خوب یا بد؟

سلام

راستش را بخواهید من نیز قبول دارم و مدتها شرایط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی حاکم بر جامعه را علت اصلی آن دانسته و از زمین و زمان شاکی بودم (البته همچنان هستم) اما اینکه در ایران تعداد قابل توجهی از افراد به کاری که به آن علاقه ندارند مشغول هستند و عمر خود را صرف کاری می‌کنند که به افسردگی و عدم لذت از زندگیشان منتهی می‌شود به عبارت ساده خودشان برای خودشان شرایطی را فراهم می‌سازند که ز زندگی آن لذتی را که باید ببرند، نبرند چه راه حلی دارد؟
تغییر شرایط اقتصادی، سیاسی!
اگر پاسختان آری است شک نکنید که تا انقلاب مهدی موفق نخواهید شد...
زیرا تغییر در جامعه مستلزم تغییر فرد است یعنی خودمان را باید تغییر دهیم تا جامعه تغییر کند.

نه در ایران و نه در هیچ کجای دنیا روانشناسی را نخواهید یافت که در مقام یک مشاور به شما بگوید: اینجا ناکجا آباد است و شما باید این ظلم را به خود روا دارید و به کاری که به آن علاقه ندارید بپردازید و بدون شک اولین راه حلی که به شما پیشنهاد خواهد شد این است که به دنبال شغلی باشید که برایتان دلچسپ است ولو اینکه از صفر شروع کنید.

به اعتقاد خانم فردوسی (روانشناس ایرانی) مشکل کسانی که برای پولدار شدن به کاری مشغول هستند که به آن علاقه ندارند این است که برای پول کار می‌کنند.

دوست خوبی دارم که به نظرش :
برای پول کارکردن باعث پولدار شدن نمی‌شود و همواره می‌گوید به اطراف خود نگاه کنید همه دنبال پول هستیم ولی پولدار نیستم درستش همین است! کسی با کار کردن پولدار نمی‌شود برای پولدار شدن باید برنامه ریزی کرد فکر کرد و کاری کرد که پول برایتان کارکند.

اینکه همه ساله بسیاری از جوانان ما با وجود عدم علاقه فقط به خاطر برخورداری از شانس بیشتر، به توصیه پدران و مادران و یک عده قوم و خویش به ظاهر آگاه و فهیم برای یافتن شغل، به سوی شته‌های مهندسی روانه می‌شوند یک معضل تاسف بار است و تک تک افراد جامعه مقصر هستند و علت اصلی اینکه در اجرا، عملکرد خوبی نداریم این است که فرد به کارش علاقه ندارد.

دل به کاردادن یک جمله کوتاه برخاسته از فرهنگ این مرز و بوم است که مدتهاست به فراموشی سپرده شده است، چه اشکال دارد این جمله را دوباره زنده کنیم و اقوام و آشنایانی که برای تحصیل و شغل آینده خود از ما راهنمایی می‌خواهند را به سمت استعدادها و علاقه مندیهایشان سوق دهیم

راه دوری نرویم در همین موسسه خودمان چند درصد از همکاران را می‌شناسید که حین کارکردن گذر زمان را متوجه نمی‌شوند! چه نیرویی به جز علاقه قادر است این همکاران را وادار به اینگونه کارکردن کردن کرده باشد؟ البته ناگفته پیداست منظورم اندسته از دوستان که وایبر و اینترنت و فیس بوک و خط آزاد تلفن شرکت را ترکانده‌اند نیست

آخرین ویرایش 01 نوامبر 2014